شخصى محضر امیر المؤمنین(ع) عرض کرد: اى پسر عمّ، بهترین مخلوق خدا:
معناى بلند کردن دو دست در تکبیر اوّل چیست؟
حضرت فرمودند: معناى آن اللّه اکبر است و معناى اللّه کبر آن است که خدا واحد و احدى است که هیچ چیز مانندش نبوده و با هیچ چیز قیاس نشده و با اشیاء و اجناس مشتبه نگردیده و با حواس درک نمى شود.
آن شخص عرضه داشت: این که گردن را در وقت رکوع مىکشند معنایش چیست؟
حضرت فرمودند: تأویلش آن است که: «آمنت بوحدانیّتک و لو ضربت عنقى» (به وحدانیت تو ایمان آورده‌ام اگر چه گردن مرا بزنى.)
صبر و نماز، دو اهرم نیرومند در برابر مشکلات است. «اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ و...»
هر چه در آستان خدا اظهار عجز و بندگی بیش‌تر کنیم، امدادهای او را بیش‌تر دریافت کرده و بر مشکلات پیروز خواهیم شد. «اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاه»
استعانت از خداوند در آیه «إِیاک نَسْتَعِینُ» منافاتی با استعانت از آن‌چه به دستور اوست، ندارد. «اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ»
سنگین بودن نماز، گاهی نشانه تکبّر در برابر خداست. «لَکبِیرَةُ إِلَّا عَلَی الْخاشِعِینَ»