قاعدتاً تا زماني كه زن و مرد زندگي مشترك و مستقل خودشان را شروع نكرده‌اند دخالت در زندگي از طرف ديگر اعضاي خانواده چندان مفهوم و معنايي نداشته و نخواهد داشت، زيرا هنوز زندگي شكل نگرفته است كه دخالت مفهوم داشته يا نداشته باشد در اين شرايط يك سري عقايد و باورها و آداب و رسومي در ميان مردم وجود دارد كه گاهي باعث كدورت دختر وپسر از خانواده يكديگر مي‌شود. مثلاً پسر دوست دارد با همسرش به مسافرت ، بازار و . . . برود يا نامزدش را به خانه پدري اش ببرد و شب در آنجا بمانند ولي مادر دختر ممكن است مخالفت كند اينها مسايلي است كه در ميان مردم رواج دارد و نمي‌توان آن را تحت قاعده و قانون خاصي درآورد آنچه مي‌تواند زندگي را شيرين كند، تفاهم و گذشت و ايثار است. اگر پدر يا مادر زن ممنوعيت‌هايي مقرر مي‌كند، از روي بعضي مصلحت‌انديشي‌هاست كه بهنظر خودشان لازم است.
به لحاظ قانوني تا زماني كه زن به خانه شوهر نيامده است مرد نمي‌تواند به او فرمان دهد و اين ضرب‌المثل معروف است كه " آن كه نان دهد فرمان دهد ". هر وقت زن به خانه شوهر رفت و نان خور مرد قرار گرفت مرد به او فرمان مي‌دهد ولي تا زماني كه در منزل پدري‌اش زندگي مي‌كند، پدرش بر او فرمان مي‌راند. در اين ميان در فاصله عقد تا شروع زندگي و نيز در مراحل بعدي زندگي سازش و تفاهم و درك متقابل زوجين از خانواده‌ها و اعضاي آن مي‌تواند زندگي را تلخ يا شيرين بكند ، گاهي بعضي مسايل كه هيچگونه ارزش طرح كردن ندارد موجب كدورت بين دو خانواده مي‌گردد كه با اندكي گذشت مي‌تواند كدورتها بر طرف شده و صفا و صميميت بر خانواده ها حاكم گردد .