اين پرسش تحت عنوان «خلود» يا «جاودانگى عذاب» معروف است.

  مجازات‏ها بر سه گونه‏اند: 1. مجازات قراردادى، 2. مجازاتى كه با گناه رابطه تكوينى و طبيعى دارد، 3. مجازاتى كه تجسم خود  گناه است. مجازات‏هاى اخروى، هيچ كدام از خواصّ و فوايد مجازات‏هاى قراردادى (مانند تنبيه، عبرت، تربيت و...) را ندارد؛ زيرا  آخرت جاى عمل نيست، بلكه جاى حساب است. پس مجازات‏هاى اخروى يا رابطه تكوينى با گناه دارد كه پاره‏اى از آيات و  روايات بر اين مطلب دلالت دارند؛ مانند كلام امام على(ع) كه مى‏فرمايند: «عمل صالح كشت آخرت است»، (نهج‏البلاغه، خطبه 22). در  اين گونه مجازات‏ها، تناسب بين عمل و نتيجه، از لحاظ كمى شرط نيست؛ مانند يك لحظه غفلت در رانندگى كه نقص عضو  هميشگى به دنبال خواهد داشت. و يا اين كه مجازات‏هاى اخروى، تجسّم خود گناه است كه پاره‏اى ديگر از آيات و روايات بر اين  حقيقت تأكيد دارند.

  امام صادق(ع) در جواب پرسشى درباره خلود در بهشت و جهنّم مى‏فرمايند: علت هميشه بودن دوزخيان در دوزخ، اين است  كه تصميم آنان اين بوده كه هر گاه در دنيا جاودانه بمانند، خدا را نافرمانى كنند و جهت هميشه بودن بهشتيان در بهشت نيز اين است  كه تصميم آنان اين بوده كه هرگاه در اين دنيا جاودانه بمانند، اطاعت خدا كنند. پس تصميم‏هاى اين دو گروه، آنان را بهشتى دائم و  دوزخى هميشگى كرده است، (بحارالانوار، ج 8، ص 347).