اين عمل خطا،بهانه اي براي اخراج حضرت آدم ازبهشت بود.
در هيچ جاى قرآن نيامده كه انسان براى بهشت آفريده شده است؛ بلكه هدف از آفرينش انسان، كمال يابى در پرتوعبادت و تقرب به خداوند است و بهشت نيز يكى از ثمرات آن مىباشد. ليكن اين منافى آن نيست كه آدم بر زمين سقوط كرده باشد، بلكه اساساً قرآن جايگاه اوليه آدمى را زمين معرفى نموده و پيش از خلقت حضرت آدم فرموده است :انى جاعل فى الارض خليفه (بقره، آيه 30
. بنابراين بستر تكامل انسان، زمين است و چون كمال انسان اختيارى است و نه جبرى، در نتيجه انسانهايى نيز بر خلاف فلسفه اصلى آفرينش گام نهاده و مسير انحطاط و درنهايت جهنم را پيمودهاند. و با توجه به اينكه از اول زيستگاه انسان زمين قرار داده شده است، لازم نبود شخص ديگرى به جاى حضرت آدم قرار گيرد كه مرتكب اشتباه نشود و بر زمين هبوط نكند.