1ـ نماز و روزه از تكاليف و واجبات الهى هستند كه هر فرد با شناختى كه از خداوند پيدا مىكند و درك ارتباط خود و خداوند كه رابطه مخلوق و خالق و رابطه عبد با مولا و پروردگارش مىباشد نوعى احساس تكليف در برابر خداوند براى او حاصل مىشود كه در انجام آن تكاليف با شوق و اراده و اختيار خويش به آن امور اقدام مىكند. كسى كه نمازنمىخواند يا روزه نمىگيرد يا خمس نمىدهد و... مطمئناً در مبادى و مبانى اعتقادى و شناختى دچار اشكالى است كه بايد به وسيلهاى اين شناخت و آگاهى در او ايجاد شود. و روشن و واضح است كه اين مطلوب با جرّ و بحث ومجادله و محكوم كردن و احياناً امور نفرت آفرين و اعلام انزجار و الفاظ ناراحت كننده و... ايجاد نمىشود بلكه معمولاًاين كارها نتيجه معكوس دارد و بيشتر موجب رنجش خاطر فرد و احساس دور شدن از آن مجمع مىگردد لذا اكيداً توصيه مىشود از بحث و مجادله خوددارى كنيد.
2ـ هر فرد از نظر شناختى و عاطفى نقاط پذيرشى دارد كه از طريق آن نقطه پذيرش و يا به اصطلاح عامّه «رگ خواب» مىتوان با ملاطفت و ملايمت با او وارد سخن شد، كه اگر از اين طريق انسان با او وارد بحث شده و از نكاتى كه مورد پذيرش و قبول اوست وارد گردد و به طور منطقى (منطقى كه مورد پذيرش او باشد) اطلاعاتى به او بدهد وشبهات او را برطرف سازد، غالب افراد براى پذيرش حق مشكلى ندارند و مطلب حق را به خوبى مىپذيرند.
در هر صورت بايد رابطه با اين افراد به گونه اي باشد كه تاثيرگذار باشيم نه تاثير پذير و اگر اين رفت و آمد به گونه اي شد كه تاثير پذيري ما بيشتر باشد اولا بايد ناراحتي خود را به گونه اي در عمل و برخورد كه متوجه اشتباه خود شود نشان داد و ثانيا بايد اين روابط را به حداقل كاهش داد.