اولاًدر هيچ جاى قرآن نيامده كه انسان براى بهشت آفريده شده است؛ بلكه هدف از آفرينش انسان، كمال يابى در پرتو عبادت و تقرب به خداوند است و بهشت نيز يكى از ثمرات آن مى‏باشد. ليكن اين منافى آن نيست كه آدم بر زمين سقوط كرده باشد، بلكه اساساً قرآن جايگاه اوليه آدمى را زمين معرفى نموده و پيش از خلقت حضرت آدم فرموده است: إِنِّي جاعِلٌ فِي اَلْأَرْضِ خَلِيفَةً (بقره، آيه 30). بنابر اين بستر تكامل انسان، زمين است و چون كمال انسان اختيارى است و نه جبرى، در نتيجه انسان‏هايى نيز بر خلاف فلسفه اصلى آفرينش گام نهاده و مسير انحطاط و در نهايت جهنم را پيموده‏اند. و با توجه به اينكه از اول زيستگاه انسان زمين قرار داده شده است، لازم نبود شخص ديگرى به جاى حضرت آدم قرار گيرد كه مرتكب اشتباه نشود و بر زمين هبوط نكند. ثانياً زندگى او بر زمين به معناى تبعيد شدن نيست، بلكه جانشينى و خلافت امر است كه هيچ موجود ديگرى شايستگى آن را ندارد. بنابراين اگر آدم خطا كرد و از بهشت بيرون شد، 1-*مسأله‏اى شخصى است، نه همگانى 2-* در چگونگى آمدن بر زمين تأثير نهاد نه اصل آن،3-* بهشتى كه آدم در آن بود بهشت قيامت نبوده است. زيرا آن بهشتى موقتى و غير مسبوق به عمل صالح و كمال اختيارى انسان بوده است در حالي كه بهشت آخرت دائمي است و بر اساس عمل صالح است. اما در مورد اين كه حضرت ابراهيم فريب شيطان را بخورد چنين مطلبي وجود ندارد.