سپاس بى قیاس و حمد و ثناى ما لایُقاس ، از آنِ خداوند است که با ولایت کلّیّه مطلقه و شامله عامّه خود بر کاخ هستى و عالم وجود تمکین یافت ؛ هُنَالِکَ الْوَلَیَةُ لِلّهِ الْحَقّ هُوَ خَیْرٌ ثَوَابًا وَ خَیْرٌ عُقْبًا .

و با نزول نور وجود در شبکه هاى آسمان عِلْوىّ، و مظاهر زمین گسترده سِفلىّ براى أنام، میزان ولایت را برافراشت ؛ و به هر موجودى به قدر سِعه وجودى و ظرفیّت ماهُوِیَش ، از این شربت خوشگوار إشراب فرمود ؛ تا بندگان وى که أشرف مخلوقات و أفضل کائنات او هستند ، بنحو أتمّ و أکمل ، از این مائده متمتّع گردند و در إعمال ولایت ، راه تخطّى نپیمایند ؛ و به حجاب نفسانىّ ، طغیان ننموده ، زیاده روى نکنند .

بدین لحاظ با عبارت رشیقِ : وَالسّمَآءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ الْمِیزَانَ ش أَلّا تَطْغَوْا فِى الْمِیزَانِ ش وَ أَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لاَ تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ش وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ؛ پس از گفتار بلیغش : بِسْمِ اللَهِ الرّحْمَنِ الرّحِیمِ ش الرّحْمَنُ ش عَلّمَ الْقُرْءَانَ ش خَلَقَ الْإِنْسَنَ ش عَلّمَهُ الْبَیَانَ ش الشّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ش وَ النّجْمُ وَالشّجَرُ یَسْجُدَانِ ؛ آنان را هشدار داد که عالم إیجاد و نشأَه هستى ، سراسر عظمت است و جمال و کمال و نور و بَهاء ؛ و حقّ است و حقیقت ؛ و واقعیّت است و أصالت ؛ که نباید با دیده أحْوَل بر آن نگریست ؛ و با چشم دوبین ، بدین ربط منسجم که خیر محض و محض خیر است ، نظر انداخت .

دریافت فایل برنامه (265 کیلوبایت )
قالب کتاب: HTML