در ابتدا به اين سه نكته توجه بفرماييد: 

1_ لعن يا نفرين بر برادران و خواهران مؤمن و به طور كلي زبان گشودن به نفرين و لعن‌، امري مذموم است و جز در موارد استثنا از اين امر به شدت پرهيز داده شده است‌. حضرت امام باقر(عليه السلام)مي‌فرمايند: «كسي كه چيزي را لعنت مي‌كند اگر آن شي‌ء مستحق نباشد لعنت به خود گوينده بر مي‌گردد. پس از لعن مؤمن بپرهيزيد تا مبادا خود گرفتار شويد.» (ر. ك‌: ميزان الحكمة‌، محمدمحمدي ري شهري‌، ج 5، ص 616، مكتب الاعلام الاسلامي‌، قم‌.)

2_ اگر شخص نفرين شده شايستگى نفرين نداشته باشد، خداوند آن نفرين را مستجاب نمى كند. استجابت دعا براساس حكمت هايى است كه تنها خداوند از آن آگاهى كامل دارد.

3_ مسلما هيچ يك از مؤمنان سزاوار نفرين و بدخواهي برادر مؤمن خويش نيست، بنابراين  مي توان با دعاي خير در حق كسي كه او را نفرين نموده ايم، عمل خويش را جبران نماييم «ان الحسنات يذهبن السيئات؛ به درستي كه خوبي ها بدي ها را خواهد پوشانيد» .

حال با توجه به اين سه نكته بايد عرض كنيم كه اگر هنگام نفرين كردن به قدري عصباني شويم كه به اصطلاح عقل از سر بپرد و ندانيم كه چه مي گوييم در اين صورت مسلم است كه هيچ حرفي از حرفهايمان نه پيش خدا ارزش دارد و نه پيش خلق خدا و البته به خاطر عصباني شدن بايد تاوانش را هم پس بدهيم .

اما اگر عصبانيتمان در آن حد نيست ، تكليفمان با توجه به سه نكته بالايي روشن است .يعني اگر طرف مقابل ،مستحق اين نفرين ها نباشد به خودمان بر مي گردد و در اين صورت بايد با استغفار از خداوند طلب آمرزش نمود.