اين طور نيست كه همه مردم به بدبختي دچار شده اند چرا كه ما مي بينيم كه خيلي از آدم ها مثل ائمه و اولياي خدا و مومنان از اين دنيا نهايت استفاده را برده اند تا به خداي خود نزديك تر شوند و اين را نه تنها بدبختي نمي دانند بلكه از نعمت هاي الهي و خوشبختي بشمـار مي آورند.
در جواب سئوال، اول اينكه : انسان براي زندگي در زمين خلق شده است همانگونه كه در قرآن كريم آمده« اني جاعل في الارض خليفه من در روي زمين جانشين قرار خواهم داد .» پس حضرت آدم و حوا بايد دير يا زود به زمين مي آمدند و به زندگي خود ادامه دهند. دوم اينكه حضور حضرت آدم وحوا در بهشت در حقيقت براي كسب آمادگي حضور در دنيا و زمين بوده است نه اينكه دائما در آن باشند، بايد توجه داشت كه حضرت آدم و حوا در بهشت جاوداني نبوده اند زيرا اين بهشت در صحنه قيامت ظهور دارد بلكه در بهشت برزخي بوده اند كه محلي موقتي براي مومنان است و همه مومنان بعد از مرگ به آنجا انتقال پيدا مي كنند، آنها بايد مدتي در آنجا مي ماندند تا آمادگي حضور در زمين را پيدا كنند . سوم اينكه : حضور ما در دنيا به دليل گناه آدم وحوا نبوده است بلكه انسان تا بنده خدا است بر روي زمين است.
اين انديشه كه ما گناه نخستين آدم وحوا را بدوش مي كشيم از آموزه هاي مسيحيت تحريف شده است و در دين مبين اسلام جايگاهي ندارد . چهارم اينكه : اصولا گناه آدم وحوا به معناي اصطلاحي نيست ، زيرا گناه در جائي است كه تكليف آمده باشد و بهشت جايگاه تكليف نيست و آدم و حوا مكلف نبوده اند. آنان از زماني كه به زمين آمدند وارد جايگاه تكليف شدند. آنچه در بهشت بين آدم و حوا وشيطان گذشت آزمايشي بس عظيم براي آنها بود كه فريب سخنان فريبنده شيطان را نخورند، بنابراين انان گناهي نكردند كه دامن ديگران را بگيرد. ونيز هشداريست براي ما كه از شيطان برحذر باشيم.