گفتيم كودك اصرار دارد براي سوالات خود پاسخي بيابد و از اين طريق بر سطح دانش و معرفت خود بيفزايد. اما در پاسخ به سوالا كودك نخست با اين مسأله بايد توجه داشت كه از نظر روانشناسي طفلي كه از موضوعي مي‌پرسد به احتمال قوي رشدش در حدي است كه بتواند پاسخ آن را هم بشنود و از آن سر در آورد. اين اصل در عين اينكه كليت ندارد براي پدر و مادر هشدار دهنده است.
نكته ديگر اين است كه اگر والدين از پاسخ به سوال كودك طفره روند و يا پاسخ او را ندهند بايد ديد كه آيا طفل از آن صرف نظر خواهد كرد؟ يا به گونه‌اي ديگر سعي خواهد داشت آن را دريابد و از پاسخ سر در آورد؟ در صورت دوم او سوال خود را از چه كسي خواهد پرسيد؟ منع اطلاعاتش كجا و چه كسي خواهد بود؟ آيا شما مي‌پسنديد كه او با افراد ديگري كه چون شما دلسوز و آگاه به مصالح كودك نيستند تماس بگيريد و ارتباطي معرفتي برقرار نمايد آيا درست است كه افراد نابابي با او در معاشرت و گفتگو باشند؟ اگر او در اين ارتباط چيزهاي نامربوطي آموخت مسئولش كيست؟ واگر در غالب پريش و پاسخ دچار لغزش شد چه بايد كرد:
از جهت سوم اين مراغبت بايد صورت گيرد محيط تربيتي و نحوة پاسخ به سوال به گونه اي باشد كه طفل را دچار بد آموزي نكند و موجبات لغزش يا انحراف او را فراهم نياورد. و يا محيط آنچنان بدآموز و تحريك كننده نباشد كه طفل را به كنجكاوي‌هاي ناروا وا دارد و زمينه را براي سوالات او در آن باره فراهم نمايد.