دين اسلام براي رشد بشر و رساندن او به كمال از سوي خداوند متعال براي ما فرستاده شده ، پس بايد به همه ي استعدادهاي بشري پرداخته و زمينه ي رشد آنها را فراهم نمايد ، چرا كه خداوند اين استعدادها و خواستها را بي حكمت در وجود انسان ننهاده است ؛ صرف اينكه خداوند اين استعدادها را از روي حكمت در بشر قرار  داده  نشان دهنده  ي اين است كه هر كدام از اينها در جايي به درد مي خورند و اين دين است كه با ياري عقل محل بكارگيري  هر يك را روشن مي نمايد .

دين كامل ديني است كه به همه جنبه هاي بشري پرداخته و از جنبه ي ديگر غافل نماند. همانطور كه در جسم بشري اعتدال و تناسب بر قرار است در روح او نيز بايد چنين باشد . شما تصور كنيد انساني را كه سر بسيار بزرگي داشته باشد و تن و دست و پاي كوچكي . اين عدم تعادل نقص است .

حال به روح و روان انسان مي پردازيم :

آيا همانگونه كه محبت و مهرباني در وجود انسان هست ، خشونت نيز وجود ندارد ؟

آيا يك انسان نسبت به دشمن و كسي كه به او ظلم مي كند احساس كينه و خشونت ندارد ؟

مسلم است كه دارد ...

چه كسي اين حس را در وجود انسان نهاده است ؟

 خداوند ..

آيا خداوند كار بي حكمت مي كند ؟

همه ي افعال الهي از روي حكمت است .

پس اين حس نيز داراي حكمتي است و بايد در جاي خود مصرف و استفاده شود . اگر انساني ر ا در نظر بگيريم كه حس خشونت و انتقام جويي نسبت به ظالم نداشته باشد ، مسلّم است كه همه بر او مسلط مي گردند ظلم و ستم روا مي دارند سوء استفاده مي كنند ولي او هيچ عكس العملي نشان نمي دهد . به نظر شما آيا چنين چيزي صحيح است ؟!

ملتي كه در برابر دشمنان خود دست تسليم بالا برد و هيچ غيرتي نداشته باشد از نظر عقلاء ملت متعادل و سالمي شمرده نمي شود ، بلكه بيمار است .

حضرت علي (عليه السلام) نيز در نهج البلاغه مردم كوفه را به جنگ و مبارزه عليه كساني فرامي خواندند كه متجاوز به حريم اسلام بودند ، براساس ظلم و بي عدالتي حكومت مي كردند و در پي غارت دارايي هاي مادي و معنوي مسلمين بودند ، آيا منطقي است كه آن حضرت در مقابل آنها سكوت مي كردند ؟!

حضرت علي (عليه السلام) حدود 5 سال حكومت كردند و بيشتر اين سالها در مبارزه با معاويه و خوارج و اصحاب جمل صرف شد ، اين ميل حضرت علي (عليه السلام) نبود كه جنگ كند ، اما اقتضاي زمانه و دسيسه هاي آن انسانهاي شداد او را به جنگ وامي داشت ؛ نهج البلاغه نيز بياناتي است كه در طول اين سالها از حضرت علي (عليه السلام) نقل شده است و مسلم است كه چون آن حضرت مشغول مهيا نمودن سپاه و جنگ بوده اند بيانات ايشان نيز در همين راستا است .

اما در مورد راهبرد كليسا و مسيحيان كه امروزه ادعاي مهر و عطوفت و صلح را در جهان دارند ، بد نيست كمي تاريخ را ورق بزنيد و به گذشته ي همين اهل كليسا نگاه كنيد ، البته قبل از آن به گذشته ي فتوحات مسلمانان و نحوه مهر و برخورد منطقي آنها در فتوحات اسلامي نگاه كنيد ، برويد و تاريخ فتح آندلس ، ايران و مصر و .... را در كتاب تاريخ اسلام و عرب نوشته ي گوستاولوبون كه يك مسيحي است  مطالعه بفرماييد و به رفتار پيشرفته ي مسلمانان كه برگرفته از بيانات و آموزه هاي پيامبر اسلام بود واقف گرديد . و پس از آن تاريخ بازپسگيري آندلس توسط مسيحيان را در همان كتاب و يا كتاب تاريخ آندلس نوشته ي دكتر آيت مطالعه فرماييد . و همچنين داستان آتش سوزي كتابخانه ي مصر توسط مسيحيان را كه نشان دهنده ي نوع رفتار آنهاست .

گوستاولوبون در كتاب تاريخ تمدن اسلام و عرب درباره ي فتح آندلس مي گويد:

اعراب با سكنه اندلس همان رفتار را نمودند كه با سكنه ي مصر و شام نموده بودند ، اختيار اموال و معابد و قوانين آنها را به خودشان واگذار داشته و نيز آنان را مختار نمودند كه تحت حكومت حكام و قضات هم كيش خود باقيمانده ، يك جزيه ي ساليانه تحت شروطي چند مقرر شد بپردازند كه مقدار آن در امراء و اشراف يك دينار (پانزده فرانك ) و در عامه نصف دينار بوده است و آن شروط بقدري سبك و سهل و ساده بود كه مردم ، تمامي آنرا بدون درنگ قبول نموده و جز يك عده ارباب ملك و صاحبان اراضي گردنكش ديگر براي مسلمين ضرورتي باقي نماند با كسي مقابل شوند ....(ص327)

و همين مولف در چند صفحه جلوتر وقتي اوضاع مسلمانان پس از بازپسگيري آندلس را تشريح مي كند ، مي نويسد:

فرديناند مطابق معاهده اي كه با مسلمين بسته بود در مذهب و زبان به آنها آزادي داد ، لكن از سال 1499ميلادي بناي تعدي و جور و اعتساف را گذاشته بالاخره در طول يك قرن به اخراجشان منتهي گرديد . در ابتدا آنها را به جبر و عنف مسيحي نموده و بعد به بهانه اينكه مسيحي هستند همه را به ديوان عدالت مقدس مذهبي سپردند و محكمه مزبور  تا حدي كه ممكن بود ايشان را در آتش انداخته سوزانيد و چون اين عمل به كندي پيش مي رفت و صدها هزار اشخاص را سوزاندن كاري بس مشكل بود لذا شق ديگري را كه اخراج مسلمين از مملكت باشد در نظر گرفتند . اسقف اعظم طليطله كه رئيس محكمه مقدس فوق الذكر بود رأي داد كه تمام اعراب غير مسيحي را با زن و بچه از دم شمشير بگذرانند . راهبي «بلدا» نام ، از اسقف اعظم قدمي جلوتر گذاشت و از روي اين اصل كه چون يقين نيست اين اعراب غير مسيحي از روي حقيقت مذهب اختيار كرده باشند و خدا خود در آخرت دوزخي و بهشتي را از هم تمييز خواهد داد لذا رأي داد كه تمام اعراب را بلا استثناء ( مسيحي و مسلمان ) بقتل برسانند . اگر چه جمعي از كشيش ها اين رأي را پسنديده و تأييد نمودند لكن حكومت با خود انديشيد كه شايد ايشان به آساني زير بار اين ظلم نروند لذا در سال 1610ميلادي اعلاني انتشار داد كه تمام آنها يك مرتبه از مملكت خارج شوند .  « بلدا » راهب فوق الذكر با نهايت مسرت و خوشي بيان مي كند كه سه قسمت اين جمعيت در اثناي راه به قتل رسيدن و مخصوصاً در يكي از اين مهاجرتها كه در آن يكصد و چهل هزار نفر مسلمان به طرف آفريقا مي رفتند يكصد هزار نفر مقتول شدند. در ظرف چند ماهي زياده از يك ميليون مسلمان از آندلس خارج گرديدند و مطابق تخميني كه در اين باب از «سديلت» و اكثر مورخين به عمل آمده است از ابتداي فتح فرديناند تا زمان اخراج مسلمين از اندلس سه ميليون از عده ي رعاياي مملكت كاسته شده است .....(ص332)

اين رفتارهاي وحشيانه در غالب كشت و كشتار ، استعمار و... تا امروزه نيز ادامه داشته و دارد ....

جالب است كه صاحبان چنين تاريخ سياه و رفتارهاي وحشيانه در حالي كه به وحشيگري خود در ممالك اسلامي چون عراق ، افغانستان و ... ادامه داده ، رژيم منهوس اسرائيل را در كشتار مسلمانان بي گناه فلسطين ياري مي كنند و در ممالك مختلف دست به كشتارهاي عجيب و غريب مي زنند اسلام و مسلمانان را كه گاهي براي بازپس گيري حق خود و با رعايت اصول انساني دست به شمشير شده اند ، محكوم به خشونت مي كنند ؛ يك نظر با تأمل و مدبرانه همه چيز را براي ما روشن مي كند .