بنا بر آيه شريفه «الله اعلم حيث يجعل رسالته؛خداوند بهتر مي داند رسالت خويش را در كجا قرار دهد» (انعام، آيه 124).

و همچنين براساس متن اول دعاي ندبه و ديگر منابع روايي، خداوند از قبل مي داند كه پيامبران و امامان به اختيار خود تحمل مسؤوليت رهبري جامعه را دارند و نسبت به دنيا، زهد دارند. لذا آنان را به عنوان پيامبر و امام برگزيد. پس از به دنيا آمدن نيز آنان با اختيار خود اين شايستگي را نشان دادند.

نكته ديگراينكه:

انتخاب انبيا، پيش از رسيدن به كمال جسمى طبيعى، نافى اختيار و اسوه بودن پيامبران نيست؛ زيرا خداوند پيش ازخلقت، به رفتار اختيارى و آگاهانه همه بندگان آگاهى دارد و در ميان انسان‏هاى مختلف، مى‏تواند شايستگان رسالت رابرگزيند و از قبل به آنان ارهاصاتى (خوارق عاداتى كه قبل از رسالت از پيامبر مشاهده مى‏شود) اعطا كند تا دليل وآيه‏اى بر نبوت ايشان در زمان رسالتشان باشد. بنابر اين عنصر اختيار از انبيا سلب نشده و نقش آن در تكوين شخصيت آنان قطعى است. البته بايد توجه داشت كه وقتى سخن از اختيار به ميان مى‏آيد، منظور اين نيست كه تنها عنصر سازنده شخصيت، اختيار است و بس؛ بلكه در كنار آن عوامل مختلفى نيز وجود دارد كه هر يك سهم خاصى ايفا مى‏كنند و بدون ترديد الطاف و عنايات الهى در اين زمينه، نقش برجسته‏اى دارد.

*عمل باسرنوشت انسان رابطه مستقيم دارد :

سرنوشت انسان بيشتر به خواست خود انسان مربوط است. اين انسان است كه سعادت يا شقاوت را برمى گزيند. بايد توجّه داشت كه خداوند انسان را در بن بست زندگى قرار نداده است و پيمودن راه سعادت براى او باز است. اگر انسان دستخوش انحرافات شد، پس از توجّه فوراً بايد باز گردد و با بازگشت به سوى خدا گذشته خويش را جبران كند.

براى توضيح بيشتر ر . ك : انسان و سرنوشت ، شهيد مطهرى