اين كتاب تحليلي تاريخي از واقعه حرّه در شهر مدينه پس از دو سال از شهادت امام حسين(ع) در كربلا و قيام شيعيان مدينه در حمايت از امام حسين و خون‌خواهي آن حضرت و اعتراض به دستگاه حكومت اموي مي‌باشد. نگارنده، ابتدا تعريفي از حرّه و اضطراب اهل مدينه و شورش آنان پس از شهادت امام حسين(ع) ارائه ‏ كرده و به تحليل اوضاع سياسي و اجتماعي مدينه در آن زمان پرداخته است. سپس به علت وقوع برخي از شورش‌ها در مدينه و حوادث پس از واقعه كربلا، اشاره كرده و خشم مردم از عملكرد وحشيانه يزيدبن معاويه در به شهادت رساندن اهل بيت پيامبر اسلام(ص) و اسارت خاندان امام حسين(ع) را مورد تجزيه و تحليل سياسي و اجتماعي قرار داده است. نگارنده، مروري تاريخي به اوضاع سياسي، اجتماعي و فرهنگي مدينه پس از رحلت پيامبر اسلام انداخته و موضع‌گيري مردم مدينه در قبال حكومت امويان به ويژه معاوية بن ابي سفيان و يزيدبن معاويه را به تصوير كشيده و مكر و حيله معاويه براي بيعت گرفتن براي يزيد را منعكس كرده است. پس از آن، نويسنده به موضع‌گيري اهل مدينه پس از شهادت امام حسين(ع) اشاره مي‌كند و معتقد است اين واقعه آن‌ها را به شدت عصبي نموده، به طوري كه آنان مترصد موقعيتي براي انتقام‌گيري شهداي كربلا به ويژه امام حسين(ع) بودند. در اين زمينه، نگارنده، به قيام عبدالله بن زبير اشاره كرده و مقدمه‌ سازي وي براي خروج عليه دستگاه اموي و معارضه با يزيدبن معاويه و نابود كردن دستگاه خلافت او را شرح نموده است. نويسنده به اقدامات وليدبن عتبه والي مدينه در مقابل حركت عبدالله بن زبير اشاره كرده و حوادث شهر مدينه را كه منجر به قيام عبدالله بن زبير عليه حكومت يزيدبن معاويه شد؛ مورد شرح و تحليل قرار داده است. نويسنده، بستر مهم شكل‌گيري قيام عبدالله بن زبير در مدينه را بيزاري مردم مدينه نسبت به دستگاه اموي و اهل شام عنوان كرده و سابقه مردم مدينه را در دوستي اهل بيت پيامبر اسلام(ص) از سابقه مردم عراق و شام درخشان تر توصيف كرده و اهل شام را در دشمني اهل بيت پيامبر اكرم پيش‌تازتر از ساير مردم آن زمان معرفي كرده است. در بخش ديگري از كتاب نويسنده به موضع‌گيري مردم مدينه در قبال والي منصوب از سوي يزيد در اين شهر اشاره كرده و تحركات آنان در مخالفت با وي و دستگاه يزيد را توصيف كرده است. در بخش اصلي كتاب، نويسنده به عوامل شكل‌گيري قيام حرّه و توصيف اين واقعه پرداخته و موضع‌گيري امام سجاد(ع) نسبت به اين قيام و موضع‌گيري يزيد در سركوب آن و همچنين تلاش‌هاي مروان بن حكم و فرزند عبدالملك بن مروان در سركوب مخالفان يزيد بن معاويه را شرح نموده است. در همين راستا نگارنده، به رويارويي لشگر شام با لشگر مدينه اشاره كرده و علت جنگ حرّه و كيفيت سركوب قيام شيعيان مدينه عليه دستگاه اموي را تحليل نموده است. نويسنده، قيام حرّه و قيام هاي مشابه در عصر حكومت يزيد را حاصل فشارهاي امويان بر مردم و ظلم و جور مضاعف آنان ارزيابي كرده و به بررسي شخصيت منفي يزيد بن معاويه و عملكردهاي ظالمانه وي در حق شيعيان و اهل‌بيت پيامبر اسلام(ص) پرداخته است. نويسنده، يزيد را فردي هتاك نسبت به اهل‌بيت و احكام اسلام معرفي كرده كه به آساني حلال خدا را حرام و حرام او را حلال مي‌شمرد و از حدود و قوانين شرعي به راحتي سرپيچي كرده و در عين حال خود را اميرالمؤمنين مي‌داند. همو كه حرمت شهر مكه و مدينه را برخلاف سفارشات پيامبر اسلام بارها و بارها شكست و بنابر وصيت معاويةبن ابي سفيان بر اهل مدينه بسيار سخت گرفت و قيام شيعيان را به شدت سركوب نمود.